مدینه در انتظار وقوع فاجعه ای سترگ بود و پیامبر در انتظار تحقق وعده ای الهی . او اینک در آستانه مرگ ایستاده است ، کسان و بستگانش همه گرداگرد او ، ملتهب و در تاب و تب . دخت یگانه اش اما از همه بی تابتر . افول ستاره های اشک بر آسمان گونه زهرا ( س ) تنها صحنه دلخراشی بود که بیش از هر چیزجان پیامبر( ص ) را می آزرد . براستی چه سخت وغم انگیزاست که کسی پاره ای از وجودش را ، میوه دلش را ، غرق در طوفان اشک و اه ببیند و طاقت بیاورد . او اگر لب فرو می بست و به اشاره و ایمایی فلب دختر را آرام نمی ساخت بیم آن بود که مرغ روح از سینه زهرا به آسمان پر کشد .پس باید چیزی بگوید تا خود و دختر را از این رنج جانگزا برهاند . به سختی سر مبارکش را به سوی فاطمه چرخاند و با اشاره چشم او را نزد خود فرا خواند . با آستین محبت سیلاب اشک را از گوشه چشمان فاطمه سترد . آنتگـه فـرمـود :
- نور چشم پدر ! پاره جگرم !
این همه بی قراری برای چیست ؟
این گریه ها عاقبت تو را خواهد کشت .
بیش از این بر جگر سوخته پدر آتش نزن !
آیا برای چیزی گریه می کنی که از آن گریزی نیست ؟
فاطمه اما در میان گریه و بغض پاسخ داد :
- پدر ! چگونه چیزی را از من می خواهی که از داشتن آن ناتوانم ؟ !
من چگونه می توانم باری را بر دوش کشم که کوهها از برداشتن آن ناتوانند ؟ !
نه پدر ! این را از من مخواه ! سخن که به اینجا رسید پیامبر پرده از رازی گشود که چون مرهمی تسلی بخش ، دریای متلاطم جان فاطمه را به ساحل آرامش برد . پس از آن ، نگاه حاضران بود که با تعجب به هم گره می خورد .خدایا ! پیامبر مگر چه گفت که این چنین فاطمه را آرام کرد . او مهر از سر کدام راز برگرفت که چون آبی خنک بر کویر سوزان دل فاطمه بارید ؟ آری ! آنچه آن روز از گلوی پیامبر بر گوش فاطمه تراوید وعده دیداری دوباره بود . گفته بود تو زودتر از دیگران به آغوش پدر باز خواهی گشت ، روزها از پی هم می گذشتند و فاطمه همچنان وعده پدر را انتظار می کشید . اما بالاخره آن روز هولناک رفته رفته از راه رسید ، امروزهفتاد و پنج روز است که از آن ماجرای وفات پدر می گذرد . بانو از صبح فرموده بود تا ندیمه اش ، اسماء بنت عمیس ، بسترش را بر وسط  اتاق بگستراند . فرزندانش را یکایک بوسید و برای آخرین بار موهایشان را خود آراست . افسوس که چه زود گمان بچه ها که می پنداشتند مادر بهبود یافته است فرو ریخت . از همه دلخراشتر لحظه وداع فاطمه با علی بود . خدایا ، علی با فقدان فاطمه چگونه سر کند ؟این همه بارمصیبت و رنج را کجا برد ؟
سنگینی بار این فراق شانه های کوه علی را فرو خواهد شکست . اما مگر کسی را یارای آن است که در برابر مشیت  الهی بایستد ! او قضای خویش را پیش خواهد برد . دم دمای غروب بود که فرشته مرگ ، درب خانه علی را کوبید . و ازاین پس علی بود و تنهایی ! شب بود و یک سینه فریاد مولا بر حلقوم چاه !